Ey Ölümlü Gül
Ey Ölümlü Gül
Ey ölümlü gül. Bahçelerde sessizce açan gül. Ansızın papatyalar arasından kendini gösteren. Kısacık ömrüne bin bir güzelliği sığdıran gül, biraz daha gül… Gül bahçelerinde doğan bir kuş, gül bahçesinde gülen bir arı ve yer altı dünyasına yeni masal kanalları açan karınca, gül. Ey bu dünyayı döndüren ölümlü gül. Bir deli koşarak bahçelerde uğuldar “Ey ölümlü gül”
Gül bahçemde açıp solan güllerin arasında hep onları bekleyen, biri kahverengi, biri boz iki minik serçe vardı. Birinin gerdanında siyah büyükçe bir leke… Her gün hektarlarca arazide saatlerce uçarlardı da birbirlerini görmezlerdi. Bir arı vızıltısı mı çağırdı onları ya da kırmızı gül bahçelerinde açan pembe bir gül mü dikkatlerini çekti bilinmez. Günün birinde aynı noktada buluştular. Siyah lekeli kahverengi olan daha önce hiç görmediği bu boz serçeye başını eğerek selam verdi. Daha önce hiç serçe görmemişçesine baktı gözlerine doğru, ona yaklaştı. Bir anda havalandı. Bir gözü boz serçede bir gözü gül bahçesinde yukarıdan izliyordu. Sonra birden inişe geçti, gül bahçesinin en güzel gülünden bir yaprak kopardı ağzıyla, özenle boz serçenin önüne bıraktı. Çiçeğin yaprağı, bir ağacın yeşil yaprağına serilmiş kırmızı halı gibi duruyordu boz serçenin önünde. Sonra boz serçe aniden pırrr diye uçup gitti. Gül tarlasının ortasında hayalindeki serçe gözünün önünden uçup giderken, kalbinde bir çarpıntıyla kalakaldı kahverengi serçe. Ardından öylesine öttü ki, gül bahçemde birkaç gül dayanamadı böylesi bir ötmeye saatler içinde sararıp soldular.
Ey ölümlü serçe… Aşk’ın sana göre uzun ya da kısa, gül bahçesi için epey uzunca sürdü aslında. Canlıların kalplerinde geniş geniş araziler vardır. Bu toprakların bazıları zakkumlarla, kaktüslerle dolu, bazılarıysa papatyalar, güllerle doludur. Adını bile bilmediğimiz çiçekler açanlarsa. Onlara hep ayıp ettik aslında. O arazilerde kuşkusuz korkuluklarda vardır. Her gün gezerken bu uçsuz bucaksız arazilerde bir karga nasıl korkuyorsa korkuluktan, sende öyle korkarsın işte. Gül kokuları içinde solan güllere bakarak yarın uyanır mıyım korkusuyla sarılırsın aşkına. İşte o aşk ki çok zor bahşedilir gül bahçesine. Gül bahçesine girmeye çalışan binlercesi geri dönmüştür. Ancak gül bahçesine girip dar yollarda dikenlere takıla takıla yürümeye azmetmiş insanlara bahşedilir böylesine aşk. Yarın yok. Ödenen bedellerin en ağırı olsa da bu sonsuz ve kısa hayatta. Ne olur ölümlü gül? Atmosferde kaybolan ve durmadan yankılanan bir sedayla hep gül bahçelerinde uğuldar “Ey ölümlü gül!”
Alican ÖZER
ozeralican@hotmail.com
Alican Özer 